مَهد امر الله، عزیز دُردانه ی خداوندگار عالمیان

دَه.

«فرزانه روستایی» خبرنگار، در مقاله اش «آیا خدا، ایران را فراموش کرده است؟» [3 بهمن 95 – سایت خبری تحلیلی زیتون] می نویسد: «ظاهرا، در کائنات کسی نتوانست سرزمین ایران را از دروغ و فسادِ مُفرط و دورویی نجات دهد. به همین دلیل، چنان اغتشاشِ دردناکی در میهنِ درخطرِ ما حاکم شده است که ده‌ها میلیارد تومان از بودجه ی مملکت، صَرف اداره مؤسساتِ دینیِ ‌بی نام و نشان می‌شود که کارایی جز فراری‌دادن مردم از دین خدا ندارند».

حقّا که خداباورانِ اهل رسانه ای نظیر این خانمِ خبرنگار، نقطه ی درد و آسیب را درست یافته و شناخته اند. پیش از ایشان نیز آسیب شناسیِ انبوهی دیگر از پژوهندگانِ نامدار از دردهای جامعه ی ایران درست بود اما نتیجه ی پژوهش شان اشتباه از آب درآمد. چرا که درد را به درستی شناختند، اما هرگز به درمان نرسیدند!

 آنها یا در پیچ و خم های سیاست و تجارت و خرافات مذهبی جا ماندند و یا خدا را محکوم دیدند و او را نعوذ بالله، «بی خیال»، «فراموشکار»، «بی خبر» و... نامیدند!

براستی این چطور ایمانی ست که بنده و پرستنده، خدایش را غافل شمرَد و خود را از خداوندگار، جلوتر، داناتر و باخبرتر بپندارد؟!

چرا برای این عزیزان، این اندازه دشوار است که با چشم و گوش خود، دنیا را بپژوهند و نه با سَم پاشی های روحانیون و عوامل شان؟ چرا یک بار هم که شده، خود از سرِ دل درباره ی امر نوین و نازنین الهی، که ریشه ی شفای همه ی دردهای امروز بشریت در آن است، پژوهش نمی کنند؟!

آری، پیش فرضیاتِ حاکمانِ کنونی جهان و منافع شان را کنار بگذاریم و خود از دریچه ی نگاهی با انصاف و جویا، آیین بهایی را کاوش و مطالعه کنیم. آنگاه از دردها و آسیب ها - که دیگر همه از آنها باخبرند - پیشی خواهیم گرفت و گام در راه درخشانِ درمان و شفا خواهیم نهاد.

کد مطلب: 10